Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια....
Ήταν το βρόμικο (με 'ο' κύριε διορθωτά) 1989, Σεπτέμβρης μήνας, όταν πρωτοσυνάντησα τον Άρη. Αφού έλυσα ένα παιδικό πρόβλημα (παιδί ήμουν άλλωστε), προαγωγή σε πύργο για να μην γίνει το πατ (την πατήσαμε), με συμπάθησε. Μέχρι να έρθει ο ξανθομπάμπουρας, ένα χρόνο μετά, ήμουν η μόνη του συμπάθεια.
"Εισβολέας", σκέφτηκα μόλις τον είδα, "ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα". Η δοκιμασία τελείωσε αναίμακτα ("Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship"). Τελικά, το "there can be only one" δεν ίσχυσε τότε.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005
Καλό μήνα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
There can be only one?!
Μήπως η ιστορία ξεχνά το σγουρόμαλλο διοπτροφόρο παιδάκι που στην πορεία του χρόνου έγινε ίνδαλμα της Τασούλας Κελεσίδη αποκτώντας το ίδιο επίθετο με την πόλη της Ρώμης σε συνδιασμό με μια λεξούλα που συναντάμε σε γνωστο τραγούδι του Καζαντζίδη σχετικά με την επόμενη φορά που κάποιος ξαναζεί ένα μεγάλο έρωτα...
Ας είναι, ίσως και να κάνω λάθος.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι πως να μην είναι η αρχή μιας ωραίας φιλίας...
Ας μην ξεχνάμε και την σύμβαση...!
Δημοσίευση σχολίου