Ο κήπος της Εδέμ

θα έχεις ελπίζω ήδη καταλάβει, απαιτητικέ και υποψιασμένε αναγνώστη, ότι τίποτα από αυτά που θα διαβάσεις δεν γράφεται τυχαία, τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Μπροστά στα κουρασμένα μάτια σου θα ξετυλιχτεί αργά σαν το νήμα της μοίρας, μια ιστορία βιβλικών διαστάσεων, ένα έπος δικτυακό που όμοιό του δεν έχει υπάρξει, βρίθον αλληγοριών, παραβολών και υπερβολών.
Σήμερα ήδη συμπληρώνεται η συγγραφική τριάς, με την ταπεινότητά μου, το πνεύμα το ανήσυχο, το εκ των άλλων δύο εκπορευόμενο και συμπληρούμενο και συνεστιαζόμενο.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο ευτελές εντευκτήριο όπου οι μικροί μας ήρωες σπαταλούν ανέμελα τις μέρες της αθωότητας. Ξένοιαστοι και ανυποψίαστοι δρέπουν αχόρταγα τους κίτρινους καρπούς που προορίζονται να θρέφουν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους και ο Θείος Άρης, δεν χορταίνει να καμαρώνει τα ταλέντα του, το δημιούργημα των χεριών του. Μόνο καμιά φορά τις νύχτες που ύπνος δεν αλαφραίνει, κλαίει μονάχος του σαν συλλογίζεται πως σίμωσε η ώρα, πως φτάνει η στιγμή, που αναζητώντας τους μικρούς κίτρινους καρπούς, θα ανακαλύψουν οι τραγικοί μας ήρωες το φοβερό και αρχαίο Δέντρο της Γνώσης, με τον μοναδικό μα υπέροχο, κόκκινο καρπό του.
Γνωρίζω πως με βουλιμία ρουφάς ετουτες τις αράδες, μα στάσου λίγο και στοχάσου αναγνώστη,τιθάσσευσε την άρρωστη περιέργειά σου, ώστε έτοιμος πλέον να φανείς όταν η θαυμαστή συνέχεια μπροστά σου εκτυλιχτεί.
Ω αναγνώστη υποκριτή, αδέρφι που μου μοιάζεις!