καλά το καταλάβατε, σήμερα με επισκέφθηκε ο δάσκαλος. Πρέπει να ήταν γύρω στις 06 15 το πρωί, λίγο πριν ξυπνήσω.
Ήμουνα μέσα σε ένα τρένο τόσο μεγάλο σαν το καινούργιο air bus. Κάθε του βαγόνι έμοιαζε με ολόκληρο διαμέρισμα 100 τ.μ. Ήταν σαν το σπίτι που παραθερίζαμε μικροί στα Νικολαίικα. Είχε μια μεγάλη ανοιχτή πόρτα αντί για παράθυρο και έξω φαινόταν η άγρια βλάστηση.
Σε κάτι καρέκλες καθόταν ένας ήσυχος κύριος που δεν ενοχλούσε κανέναν, παρά μόνο διάβαζε εφημερίδα. Μάλιστα προσπαθούσε να λύσει κάποιο σκακιστικό πρόβλημα που φιλοξενούσε η σκακιστική στήλη. Άρχισα κι εγώ να περιεργάζομαι από μακριά το διάγραμμα. Σε κάποια στιγμή γύρισα ασυναίσθητα και κοίταξα τον ήρεμο κύριο.
- Άρη, τι κάνεις ;
- επ, πού'σαι ρε Γιώργο ;
- είναι και τα παιδιά εδώ (ήτανε και κάποια μέλη της παλιάς θρυλικής εφηβικής ομάδας του Φ.Σ.Π., δεν θυμάμαι ποια όμως)
Αφού τα είπαμε με τον δάσκαλο κάμποση ώρα και ενώ είχαν μαζευτεί και οι άλλοι, ο δάσκαλος ξαφνικά αναφώνησε "φωρτό... φωρτό... Φωρτό Σκακισταί Πατρών"
Ήμουνα μέσα σε ένα τρένο τόσο μεγάλο σαν το καινούργιο air bus. Κάθε του βαγόνι έμοιαζε με ολόκληρο διαμέρισμα 100 τ.μ. Ήταν σαν το σπίτι που παραθερίζαμε μικροί στα Νικολαίικα. Είχε μια μεγάλη ανοιχτή πόρτα αντί για παράθυρο και έξω φαινόταν η άγρια βλάστηση.
Σε κάτι καρέκλες καθόταν ένας ήσυχος κύριος που δεν ενοχλούσε κανέναν, παρά μόνο διάβαζε εφημερίδα. Μάλιστα προσπαθούσε να λύσει κάποιο σκακιστικό πρόβλημα που φιλοξενούσε η σκακιστική στήλη. Άρχισα κι εγώ να περιεργάζομαι από μακριά το διάγραμμα. Σε κάποια στιγμή γύρισα ασυναίσθητα και κοίταξα τον ήρεμο κύριο.
- Άρη, τι κάνεις ;
- επ, πού'σαι ρε Γιώργο ;
- είναι και τα παιδιά εδώ (ήτανε και κάποια μέλη της παλιάς θρυλικής εφηβικής ομάδας του Φ.Σ.Π., δεν θυμάμαι ποια όμως)
Αφού τα είπαμε με τον δάσκαλο κάμποση ώρα και ενώ είχαν μαζευτεί και οι άλλοι, ο δάσκαλος ξαφνικά αναφώνησε "φωρτό... φωρτό... Φωρτό Σκακισταί Πατρών"
3 σχόλια:
anatrixiasa
Φαντάσου τι θα πάθεις όταν τον δεις μπροστά σου!
άκου και αυτό λοιπόν,
εκείνη την ώρα που ο δάσκαλος αναπολούσε τα παλιά και φώναζε την πολεμική ιαχή που ακόμα στοιχειώνει τα όνειρα των αντιπάλων εκείνης της τρομερής ομάδας, ήρθανε 2 σερβιτόροι από το κυλικείο και μας κοίταζαν έντρομοι. Ο δάσκαλος σήκωσε το χέρι του για να τους καθησυχάσει και τους είπε με χαμόγελο
- Δεν θέλω τίποτα παιδιά, έτσι φώναξα
Δημοσίευση σχολίου