Doggy Style.

Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερες γυναίκες 30 παρά, αποκτάμε σκυλί. Το κοινό χαρακτηριστικό είναι η ψυχολογική μας κατάσταση, για την οποία δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Αυτό, όμως, που είναι απορίας άξιο, είναι γιατί σκυλί και όχι τρελή ζωή, πάρτι, πολίστες και ταξίδια. Ή έστω αχαλίνωτο shopping theraphy. Γιατί δέσμευση και όχι ελευθερία;

Σαφώς, και δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων των νεοφώτιστων μαμάδων - λέξη κλειδί. Πάντως, καμία από μας δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε: "βρε, τί λείπει από τη ζωή μου, α! ένα σκυλί". Υπήρχαν άλλοι λόγοι, που μας οδήγησαν να βγαίνουμε νυχτιάτικα, μέσα στο κρύο για να χέσει η τρυφερή μας ύπαρξη, τη στιγμή μου εμείς αντιμετωπίζουμε προβλήματα σε αυτό το θέμα. Λόγοι που κανείς δεν πήρε στα σοβαρά, τουλάχιστον, αυτό μπορώ να πω για μένα. Κρυφές μας ανάγκες που δεν καταφέραμε ποτέ να πούμε γιατί δεν βρήκαμε ανταπόκριση. Επιθυμίες που δεν εκφράσαμε από φόβο μήπως χαλάσουμε "τη στιγμή", ή μήπως "τρέψουμε σε φυγή" τους ανθρώπους γύρω μας.

Οι λόγοι είναι πολλοί. Η ουσία είναι μία. Πως τελικά, στη φάση αυτή της ζωής μας, υπάρχει ένα πλάσμα που μας κοιτάζει στα μάτια με αγάπη, που μας φυλάει, κυρίως από τους "κακούς εαυτούς μας", και που το μόνο που ζητάει είναι μια στέγη, παρέα και λίγο φαγητό. Που ποτέ δεν θα καταλάβει γιατί κλαίμε, αλλά θα τρέξει να μας γλείψει. Που θα τρέξει αν μας δει να πονάμε και που θα μας κοιτάει να κοιμόμαστε, έτσι απλά. Για να δει αν είμαστε καλά.

Υ.Γ: Αφιερωμένο σε όλα τα αδέσποτα μπασταρδάκια. Όποιος έχει σκυλάκι ξέρει.