Ο Pascale και το σκάκι (3)

-Με λένε Pascale.
Ο ξένος άπλωσε το χέρι σε μια εγκάρδια χειραψία.

Κάποιος που αντιδρά έτσι μετά από μια τέτοια ήττα, μπορεί να μην γίνει ποτέ ισχυρός σκακιστής, αλλά σίγουρα είναι άτομο συμπαθές.

Αφού συστηθήκαμε τον κοίταξα καλύτερα: ήταν μεσαίου αναστήματος. Γεροδεμένος, με κοντοκουρεμένο στρογγυλό κεφάλι και κλασική κοκκινωπή φάτσα. Φορούσε σανδάλια, βερμούδα και μια ξεβαμμένη κόκκινη φανέλα. Μιλούσε τέλεια αγγλικά με άνεση και αέρα κοσμοπολίτικο. Οι εκφράσεις του ήταν κομψές, σχεδόν παλιομοδίτικες. Όμως κάτι δεν μου κόλλαγε. Πρώτα απ’ όλα, παρά το όνομά του δεν μου έκανε για Γάλλος, έπειτα δεν μου έκανε για τουρίστας,και τρίτον, αν δεν ήταν τουρίστας τί στο διάβολο γύρευε στον πεζόδρομο μόνος του να παίζει σκάκι κι από που ξεφύτρωσε;

Μήπως Καναδός;
-όχι ,οχι, Γάλλος από τα βορειοδυτικά.
-και η προφορά;
Έχει ζήσει πολύ στη Βόρεια Αμερική, αλλά και αλλού, Απω Ανατολή, Αφρική...
(έτσι μάλιστα, κάτι γίνεται)

Ο Pascale όμως ήθελε ρεβάνς.Παίξαμε τελικά τρεις-τέσσερεις παρτίδες ακόμα που τις κέρδισα όλες(αρκετά δύσκολα) παρά το άθλιο σκάκι μου. Ο τύπος δεν ήταν άσχετος, απλά δεν είχε εμπειρία από αγωνιστικό σκάκι και του έλειπε η διάρκεια. Διαπίστωσα ότι διάβαζε σκακιστικά περιοδικά και είχε μελετήσει μόνος του αρκετές μονογραφίες για ανοίγματα! Μάλιστα μαύρος ενάντια στην Αγγλική του δεν κατάφερα να βγάλω μια θέση που να βλέπεται!

Κάποια στιγμή τα αγόρια έφυγαν και κανένα τεταρτάκι αργότερα μας άφησε και η Ναταλία.
«Αύριο έχουμε σχολείο»
(ουπς! Πάει ακόμα ο κόσμος σε τέτοια μέρη;)

Μείναμε μόνοι.Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Ο Pascale τεντώθηκε, πήρε μια βαθειά αναπνοή, κοίταξε γύρω του και μου είπε:
-Φίλε είσαστε πραγματικά πολύ όμορφα εδώ.
Προσπάθησα να ακολουθήσω το βλέμμα του. Οι καφετέριες είχαν γεμίσει, στα τραπέζια γύρω μας παρέες απο νέα παιδιά, φοιτητές οι περισσότεροι, συζητούσαν και γελούσαν ακατάπαυστα.
Πρόσεξα μερικές κοπέλες πραγματικά χαριτωμένες.
-Εννοείς τα κορίτσια;
Ο Pascale γέλασε.
-Βλέπεις; Είσαι τόσο συνηθισμένος σε αυτό, που ούτε καν το προσέχεις!
Έκανα διακριτικά μια δεύτερη προσπάθεια:
Στη μέση του πεζόδρομου ένας υπερυψωμένος διάδρομος που έφτανε μέχρι τις σκάλες που οδηγούσαν στο αρχαίο θέατρο. Δεξιά και αριστερά του διαδρόμου, ζαρντινιέρες με λουλούδια και πίσω τους τα τραπεζάκια από τις καφετέριες και τα μπαράκια. Πάνω από τα κεφάλια μας, αντί για τέντα, μια οροφή από αναρριχητικά φυτά, τα μεγάφωνα να παίζουν James και όλα αυτά λουσμένα στο πορτοκαλί φως του ηλιοβασιλέματος.

Η αλήθεια είναι ότι το σκηνικό ήταν όμορφο, μα δε πίστευα ότι ο Pascale αναφερόταν μόνο στη ζεστασιά του τοπίου.
Τί ήταν λοιπόν αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω;

(η συνέχεια στο επόμενο).