Ο υιός του ο αγαπητός

Ο Αριστείδης μας αγαπούσε όλους.
Μας είχε σαν παιδιά του.
Αυτό είναι σίγουρο.
Όμως έφτασε η στιγμή να σας αποκαλύψω, ότι ακόμα και ένας Αριστείδης,
δίκαιος και στοργικός, δεν μπορεί να πει όχι στα παραγγέλματα της καρδιάς!
Ο Αριστείδης λοιπόν είχε μια αδυναμία, κάποιο από τα παιδιά του που όσο και να ήθελε δε μπορούσε να κρύψει ότι το ξεχώριζε και το αγαπούσε περισσότερο από τα άλλα:
Αυτό ήταν ο gkarkamelious!
Fischer τον ανέβαζε, Fischer τον κατέβαζε.
Τον έβλεπε να παίζει με το ατίθασο και επιθετικό του στυλ
και γελούσαν και τα μουστάκια του.
Τον παρατηρούσε κρυφά την ώρα που ήταν συγκεντρωμένος στην παρτίδα και φούσκωνε από υπερηφάνεια:
Άγριο βλέμμα, πέτσινο μπουφάν με εφαρμοστό φανελάκι από μέσα, τα λιονταρίσια μακριά ξανθά μαλλιά χυτά στους ώμους και ο αντίπαλος στα όρια του πανικού!
Ένας πραγματικός σταρ! Το καμάρι του προπονητή.
Ούτε μπορούσε ποτέ να του θυμώσει που αργούσε πάντα στα μαθήματα και ξεφούρνιζε τις πιο απίθανες δικαιολογίες. Με έβαζε μάλιστα σε κάθε μάθημα να σημειώνω στο τετράδιό μου την "δικαιολογία της ημέρας", με αποτέλεσμα να γεμίσω κάμποσες σελίδες και στο τέλος να έχει γίνει η attraction του μαθήματος:
Για να δούμε τί θα σκαρφιστεί ο gkarkamelious σήμερα!
(το τετράδιο αυτό υπάρχει ακόμα και όταν το ανακαλύψω δεν θα διστάσω να δημοσιοποιήσω το περιεχόμενό του)
Και όταν ο gkarkamelious έκανε το μεγάλο σφάλμα, ο θείος Άρης τον νουθέτησε στοργικά:
"Ποτέ με τραπεζικές αγόρι μου, αυτές θέλουν να μας διαλύσουν την ομάδα!"
Ο φίλος μας όμως δεν τον άκουσε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Για όλα αυτά λοιπόν φίλε gkarkamelious,
εσύ σαν γνήσιος και αδιαμφισβήτητος κληρονόμος της πνευματικής παρακαταθήκης του Αριστείδη, εσύ όπως θα το 'θελε και εκείνος,
οφείλεις να συμβουλεύεις και να μας καθοδηγείς,
εμάς τα απολολώτα τέκνα του,
κάθε φορά που αθέλητα παρεκλίνουμε
από το δρόμο που χάραξε Εκείνος.