O Pascale και το σκάκι.

Σήμερα θα αφήσω για λίγο τις ιστορίες από το -μακρινό δυστυχώς- παρελθόν και θα σας μεταφέρω μερικές χιλιάδες χρόνια μετά:
Προχτές το απόγευμα ανεβαίνοντας με τα πόδια για το σπίτι μου μετά από μια ακόμα κουραστική μέρα στη ...........(λυπάμαι για αυτό φίλε andyhot), πέρασα από ένα πεζόδρομο με καφετέριες και , ω του θαύματος, ήταν εκεί, ακριβώς μπροστά στα μάτια μου, σε ένα συνηθισμένο μαύρο σιδερένιο τραπεζάκι καφενείου, αλλά η πληθωρική της παρουσία έκανε φυσικά τα πάντα γύρω της να ξεθωριάζουν και τη ματιά μου να μην μπορεί να ξεκολλήσει από πάνω της! δεν είναι βέβαια κάτι που βλέπεις κάθε μέρα σε ένα τέτοιο μέρος και σαν ηλεκτρισμένος κοντοστάθηκα πάνω από το τραπέζι για να την παρατηρήσω καλύτερα. Φυσικά δεν θα μπορούσα να λαθέψω. Η μορφή της μου είναι τόσο οικεία που θα μπορούσα να την ξεχωρίσω ακαριαία και μέσα σε ένα στροβιλιζόμενο με την ταχύτητα του φωτός κυκεώνα δισεκατομμυρίων εικόνων και συμβόλων:
Μία κλασική αγωνιστική σκακιέρα καλής ποιότητας(από αυτές τις υφασμάτινες που διπλώνουν ρολό, για τους αδαείς) με τα γνωστά γιαλιστερά ασπρόμαυρα κομμάτια, ακριβώς αυτή που χρησιμοποιούμε στα τουρνουά!
''Τί γυρεύει ένα κορίτσι σαν και σένα σ'ενα μέρος σαν και αυτό;'' αναρωτήθηκα και σήκωσα το βλέμμα για να δω ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτή την αναπάντεχη συνάντηση.
Δεύτερη έκπληξη: αντί για τους δύο σκυμμένους διοπτροφόρους σκακιστόφατσες που περίμενα, γύρω από το τραπέζι συνωστίζονταν δύο πιτσιρικάδες μεταλάδες, ένα νοστιμούλι ξανθό πιπίνι με σκουλαρίκι στη μύτη κλπ, και ένας γεροδεμένος μεσόκοπος με βερμούδα, φανελάκι και κοκκινωπή φάτσα, προφανώς αλλοδαπός.
Ο τελευταίος παρατηρώντας το ενδιαφέρον μου μού λέει στα αγγλικά να κάτσω και να παίξω μαζί του αν θέλω, μόλις τελειώσουν αυτή την παρτίδα.Εγώ που εκείνη τη στιγμή είχα ήδη απορροφηθεί με την αξιολόγηση της θέσης πάνω στη σκακιέρα για να διαπιστώσω αν οι εμπλεκόμενοι ήταν σχετικοί με το άθλημα, απάντησα κάτι αόριστο, αλλά αμέσως επεμβαίνει και η πιτσιρίκα και κάνει τις συστάσεις στα ελληνικά:
-Είμαι η Ναταλία και από δω ο Κώστας και ο Παναγιώτης.
Η Ναταλία τα είπε αυτά χαμογελώντας πολύ χαριτωμένα και συνέχισε να κουβεντιάζει στα αγγλικά με τον ξένο, αλλά αυτό που με έκανε να δεχτώ χωρίς δεύτερη κουβέντα την πρόσκληση ήταν δύο πολύ πρόσφατες παρατηρήσεις:
α) ο αλλοδαπός, αγνώστων παρά τις συστάσεις λοιπών στοιχείων, είχε μόλις κερδίσει την παρτίδα με κομψή θυσία ίππου.
β) από το μικρό σακίδιο που είχε ακουμπισμένο δίπλα του μισοπροεξείχε το ''Europe Echecs'' (γνωστό γαλλικό σκακιστικό περιοδικό)
''Βρε λες;'' σκέφτηκα, καθώς παράγγελνα ένα φραπέ με ολίγη...
(η συνέχεια στο επόμενο)