Θέλω τόσο πολύ να κάνω ένα νέο post, αλλά τα νέυρα μου είναι χάλια. Όλη την ώρα βλέπω ειδήσεις, το ένα μετά το άλλο τα χωριά να καίγονται, οι γονείς μου έφυγαν κρυφά, για να μην πάω μαζί τους στο χωριό, ο αδερφός μου εξαφανισμένος και οι παλμοί μου να εχούν φτάσει στους 250 (μήπως έχω πεθάνει και δεν το ξέρω;).

Είμασταν Κυπαρισσία, για άλλη μια φορά την προηγούμενη βδομάδα. Και ενώ η παρέα επέμενε να φύγουμε Παρασκευή, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έπεισα τις κοπέλες που ήμασταν από Πάτρα να φύγουμε Πέμπτη. Δεν το συζητώ, πως ακόμη θα ήμασταν εκεί, αν είχαμε κάτσει ακόμη μια μέρα. Το περίεργο είναι πως φεύγοντας από Κυπαρισσία, μου πέρασε ,μια εικόνα από το μυαλό. Η περιοχή να φλέγεται. Την έδιωξα αμέσως, όμως, καθώς η βλάστηση στο σημείο είναι σχετικά χαμηλή. Φτάνοντας κοντά στη διασταύρωση για Κρέστενα, μια φίλη είπε "καλά, τι τέλειο είναι αυτό το δάσος. Το λατρεύω. Να έρθουμε και του χρόνου".

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να την κατηγορήσουμε για γκαντεμιά, αν και από 'δω και στο εξής τη φωνάζουμε "Μητσοτάκη". Δυστυχώς, του χρόνου μάλλον δεν θα πάμε εκεί. Αυτό το καλοκαίρι ξορκίσαμε στα μέρη αυτά φόβους, ελπίδες και απογοητεύσεις. Για μερικά άτομα, η Μεσσηνία έγινε ιερό μέρος. Η θάλασσα καθάρισε το μυαλό μας. Η φωτιά, όπως και να ακουστεί αυτό, έκαψε συμβολικά το παρελθόν μας. Για τους Φωτεινή, Νίτα, Δημήτρη, Γιάννη, Βασίλη, Μαρία, Ρόη, Βούλα, εμένα κτλ, η Μεσσηνία έκρυβε απαντήσεις, γέλια και φυσικά κλάματα.

Αυτό που λέω, "όταν με δείτε να τρέχω, απλώς με ακολουθείτε", έχει μείνει σλόγκαν. Κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο, βλέποντας τα όσα γίνονται, σχολιάζουμε το τι θα είχε γίνει αν θα ήμασταν ακόμη εκεί. Ο gkarkamelious με διαβεβαίωνε πως θα πέρναγε τις φλόγες για να μας σώσει, ή κάτι τέτοιο. Εγώ, πάλι, δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν. Θα το μάθαιναν οι γονείς μου και θα τρελαίνονταν. Γιατί όσες φορές και αν τους τα έχω κάνει αυτά, πάντα ελπίζουν πως το παιδί τους θα αλλάξει. Αυτά.